کمیته یا کمسیون نوعی ساختار مشورتی کوچک است که وابسته به یک ساختار مشورتی بزرگتر می‌باشد. (مانند کمسیون‌های مختلف مجلس شورای ملی یا مجلس شورای اسلامی) هر اقدامی در کمیته نیازمند رأی‌گیری است. کمیته‌ها از نظر عملکرد به چند نوع دسته‌بندی می‌شوند:
کمیته‌های اجرایی:
در سازمان‌های بزرگ که فراختر از آن هستند که همهٔ اعضا بتوانند به طور فعالانه در گفتگوها شرکت کنند، کارها به کمیته‌های کوچکتر که قدرت تصمیم گیری و هزینه کردن پول را دارند واگذار می‌شوند. این کمیته ممکن است همه یا بخشی از این قدرت‌ها را به صورت محدود یا نامحدود داشته باشد.
برای نمونه هیئت مدیره ممکن است برای یک قرارداد پیمانکاری وارد عمل شود و تصمیم بگیرد که کدام قراداد اجرایی شود یا نشود.
کمیته‌های هماهنگی:
افراد بخش‌های گوناگون سازمان ممکن است به منظور بحث دربارهٔ توسعه با یکدیگر ملاقات کنند. یا برای بازبینی پروژه‌هایی که مرزهای سازمان را قطع کرده‌اند (چند بخش مختلف با آن در گیر هستند) و یا گفتگو پیرامون آینده. زمانی که کمیته‌ها بزرگ هستند، آن‌ها به کمیته‌های کوچکتر تقسیم می‌شوند. برای نمونه یک هیئت مدیرهٔ بزرگ می‌تواند به کمیته میمزی، کمیته مالی، کمیته جبران خسارت و غیره تقسیم شود. کنفرانس‌های بزرگ آکادمی نیازمند کمیته‌های هماهنگی هستند که از افراد تخصصی تشکیل شده باشند.
کمیته‌های تحقیق و پیشنهاد:
این کمیته وظیفهٔ پژوهش در خصوص افراد و استعدادهای نهفته در موضوع خاصی را دارا می‌باشد. این یافته‌ها بیشتر به منظور استفاده در برنامه‌ریزی پروژه‌ها بکار می‌روند.
کمیته‌های مدیریت پروژه:
زمانی که مدیر پروژه نتواند پروژه را به درستی مدیریت کند این وظیفه به یک کمیته واگذار می‌شود که البته این نکتهٔ تازه‌ای نیست اما مسألهٔ تازه این است که دیگر اینبار کسی در ازای عملکرد ضعیف پاسخگو نبوده و این کمیته‌است که در این باره مسئول شناخته می‌شود. در این کمیته رئیس تنها به عنوان یک تسهیل کننده شناخته می‌شود.
